De lichten in de bioscoop werden gedimd, op het scherm surfde Jean Mineur soepel over een filmrolletje. Daarna verscheen er reclame voor bioscoopbonnen en cola light. En een voor Levi’s.

De Levi’s reclame had ik nog niet eerder gezien. Hij was prachtig. En ik werd er nogal chagerijnig van.

Beelden van een oceaan tijdens zonsopgang. Een slank meisje in een verenjas spreid haar armen, de zwarte veren wapperen in de wind.

Your life is your life.

Beelden van een protestmars, een V-teken.

Don’t let it be clubbed into dank submission.

Een meisje in bikini danst rond een vonkend kampvuur op het strand. Een jongen en een meisje duiken samen onder water, luchtbelletjes omringen hen, ze zoenen. Ze draagt een kort spijkerbroekje en glitters op haar shirt.

The gods will offer you chances. Know them, take them.

Een concert met een gitaar waar de vlammen uitslaan, twee mensen headbangen in een tl-verlicht bushokje. Duizend herfstblaadjes dwarrelen uit de lucht, iemand slaat ze van zijn spijkerbroek. Een meisje zit achterin een open auto en houdt haar hand omhoog om verwonderd de lucht langs haar vingers te voelen stromen.

Your life is your life. Know it while you have it.

Een meisje kijkt uit over een mistige, groene stad, ze spreidt haar armen naar de zonsopgang.

You are marvelous. The gods wait to delight in you.

Ik dacht: ik zit op een druilerige vrijdagochtend in de bioscoop, ik draag een niet bij elkaar passend joggingpak en ga straks het puddingbroodje dat ik naar binnen heb gesmokkeld verorberen. De goden zullen wat betreft het delighten in mij dus nog even moeten wachten.

De reclame was als een Facebookfotoleven, dat alleen de momenten laat zien waarop iedereen knap is, net naar een feestje gaat, er confetti gestrooid wordt en iemand Mickey Mouse-oren draagt– en dat alles gefotografeerd met Hipstamatic. Het filmpje liet mij bloedmooie, jonge mensen zien die elk moment aangrijpen om herinneringen te maken, geen kans laten liggen, iets dóen met hun leven, en blijkbaar elke zonsopgang begroeten met wijdgeopende armen. You are marvelous.

Ik voelde me eigenlijk een beetje moe. Bij het bikinidansen rond een woest kampvuur dacht ik aan schroeiplekken. Bij een maanverlichte skinny dip aan je kleren kwijtraken op het strand. Bij gelukzalig je armen spreiden naar de zonsopgang aan de drugskater die een paar uur later inslaat, als je lamlendig op de eerste bus zit te wachten.

Mijn conclusie was: episch geluk heeft zijn beste tijd gehad. Het streven naar een episch leven geeft ons toch maar burn-outs en treurige zaken als quarter-life crises. Voortaan is het tijd voor truttigheid en gewoontjes-zijn. Binnenkort verschijnen de ‘ik ben een beetje vlekkerig vandaag’ status-updates en de ‘alleen voor de tv met Euroshopper magnetronboerenkool’-foto’s. En daarna komt er een spijkerbroekenreclame, waarin iemand thuis de keukenkastjes pauwblauw schildert en op bezoek gaat bij zijn oma. In een hele mooie spijkerbroek.